ေဗာဓိပင္သုိ႔ ႂကြေတာ္မူျခင္း
ထုိ႔ေနာက္ ေနရၪၨရာျမစ္၌ ေရသံုးသပ္ေတာ္မူ၍ ထုိျမစ္၏ အနီးျဖစ္ေသာ ေတာ၀ယ္ ေန႔အဖုိ႔၌ သီတင္းသံုးေတာ္မူသည္၊ ထုိ႔ေနာက္ ညေနအခ်ိန္ ေရာက္ေသာအခါ ေဗာဓိေညာင္ပင္ရွိရာသုိ႔ ႂကြေတာ္မူၿပီးလွ်င္ စိမ္းစုိေသာ ျမက္မ်ားကုိ ခင္း၍ ေညာင္ပင္ရင္း၌ ထုိင္ေနေတာ္မူကာ ပလႅင္ကုိ လုလာေသာ မာရ္နတ္ကုိ ေမတၱာဓာတ္ျဖင့္ ႏွိမ္နင္း၍ တစ္ေန႔လံုး စဥ္းစားေတာ္မူခဲ့ရင္း တရားကုိသာ ဆက္လက္ စဥ္းစားေတာ္မူသည္။ [ေညာင္ပင္ေအာက္၌ ထုိအခ်ိန္ ထုိင္ေနျခင္းကား “အ႐ုိး အေၾကာ အေရမွ်သာ က်န္၍ အသား အေသြးေတြ ေျခာက္သြားတန္လွ်င္ သြားေပေစေတာ့, ဗုဒၶအျဖစ္ မေရာက္သမွ် ဤထုိင္ေနျခင္းမွ မထေတာ့အံ့””ဟု အလြန္ထက္သန္ ေသာ ဇဲြျဖင့္ အႀကိတ္အနယ္ ႀကိဳးစားဖုိ႔ရန္ ဓိ႒ာန္လ်က္ ထုိင္ေနေတာ္မူျခင္း ျဖစ္သည္။]
ေရွးျဖစ္ေဟာင္း ေအာက္ေမ့ေတာ္မူႏုိင္ပံု
ထုိသုိ႔ ထုိင္၍ တရားကုိ ဆက္လက္ စဥ္းစား အားထုတ္ေတာ္မူစဥ္ စိတ္အစဥ္သည္ တရားအာ႐ံုတုိ႔၌စူးစုိက္ တည္ျမဲလ်က္ရွိ၏၊ ကိေလသာအေနာက္အက်ဳတုိ႔မွ ကင္းေ၀းရကား အလြန္ စင္ၾကယ္သန္႔ရွင္းေသာ စိတ္အစဥ္သာ ျဖစ္ေန၏၊ စ်ာန္သမာပတ္႐ုိး႐ုိးကား ေစာေစာကပင္ ရခဲ့ၿပီး ျဖစ္၏ ထုိ႔ထက္ တုိး၍ ေရွးျဖစ္ေဟာင္းကုိ ျပန္ေျပာင္းသိျမင္လုိေသာ ဆႏၵျဖင့္ ေရွးေရွး ျဖစ္ခဲ့သမွ် ဘ၀တုိ႔ကုိ မွန္း၍ မွန္း၍ စဥ္းစားေလရာ ညဥ့္ဆယ္နာရီ အတြင္းေလာက္မွာ ေရွးေရွး ကမၻာမ်ားစြာတုိ႔၌ ျဖစ္ခဲ့ ပ်က္ခဲ့ ေနထုိင္ ေတြ႕ၾကံဳခဲ့ရေသာ အေၾကာင္းအရာကုိ ေကာင္းစြာ သိႏုိင္ ျမင္ႏုိင္ေသာ အသိဉာဏ္တစ္မ်ိဳး ျဖစ္ေပၚလာေပသည္။ [ “ပုေဗၺနိ၀ါသာ ႏုႆတိဉာဏ္””ဟု ေခၚ၏။]
ထုိဉာဏ္ဓာတ္၏အစြမ္း
ထုိဉာဏ္ဓာတ္၏အစြမ္းျဖင့္ အျဖစ္ေဟာင္းတုိ႔ကုိ ျပန္ေျပာင္း ၾကည့္႐ႈ ေသာအခါ ဘ၀တစ္ခု အသစ္ျဖစ္ရာ၌ ကုိယ္ခႏၶာဟူေသာ ႐ုပ္တရားႏွင့္ စိတ္၀ိညာဥ္ ႀကီးမွဴးေနေသာ နာမ္တရားစုကုိသာ ေတြ႕ရ၏၊ စုေတ ေသေက်ရာ၌လည္း ထုိထုိနာမ္တရားစုႏွင့္ ႐ုပ္တရားတုိ႔ ခ်ဳပ္ပ်က္မႈကိုသာ ေတြ႕ရ၏၊ ဤသုိ႔ ေရွးျဖစ္ေဟာင္းကုိ ေအာက္ေမ့ ႏိုင္ေသာအခါ သတၱ၀ါျဖစ္ေအာင္ တစ္စံုတစ္ေယာက္မွ် ဖန္ဆင္း ႏုိင္သူ မရွိဟုလည္း ပုိင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ သိျမင္လာေတာ့၏၊
ခႏၶာကုိယ္ အတြင္း၌ အတၱ (အသက္ေကာင္, ၀ိညာဥ္ေကာင္, လိပ္ျပာေကာင္ဟု ၾကံၾကံစည္စည္ ေျပာဆုိေနၾကေသာ အေကာင္အထည္)လည္း မရွိ ဟု ထိထိမိမိ သိရွိလာ၏၊ “သတၱ၀ါဟူသမွ် တစ္ဘ၀အၿပီးသတ္လွ်င္ ေနာက္ထပ္ မဆက္ေတာ့ဘဲ ျပတ္စဲ ၿပီးဆံုး၏”ဟု ယူမွားေသာ “ဥေစၦဒဒိ႒ိ” အယူမွားႏွင့္ “သတၱ၀ါတစ္ေယာက္ အဆက္ မရွိဘဲ အသစ္ေပၚလာသည္”ဟု ယူမွားေသာ “န၀သတၱပါတုဘာ၀ဒိ႒ိ”ေခၚ အယူမွားလည္း ကင္းရွင္းသြားေလၿပီ။