ဉာတတၳစရိယာ
ဤဉာတတၳစရိယာအခန္း၌ “ဉာတိ”ဟူရာ၀ယ္ေသြးသားစပ္ေသာ ေဆြခုနစ္ဆက္, မ်ိဳးခုနစ္ ဆက္မွ်ကုိသာ ဆုိလုိသည္မဟုတ္၊ မိမိ၏ အမ်ိဳးသားတစ္စုကုိ “ဉာတိ”ဟု ဆုိလုိသည္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ အမ်ိဳးသားအားလံုး တတ္သိ လိမၼာေအာင္ ပညာေရးကုိ အားေပးသင္ျပမႈ, ခ်မ္းသာေအာင္ စီးပြားေရးကို အားေပး လမ္းၫႊန္မႈ, က်န္းမာေရးကုိ သင္ေပး ေထာက္ပံ့မႈ, အားလံုး၏ အေျခခံျဖစ္ေသာ လြတ္လပ္ေရးကို ႀကိဳးစားမႈစေသာ တစ္မ်ိဳးသားလံုး ေကာင္းစားေရးမ်ားသည္ ဉာတတၳ စရိယာ၌ ပါ၀င္ၾက၏၊
[ေသြးသားစပ္ေသာ ေဆြမ်ိဳး သားခ်င္း ေကာင္းစားေရးကုိ ျပဳလုပ္မႈကား သူတစ္ပါးအေပၚ၌ မထိခုိက္ပါမူ “ဉာတကာနၪၥ သဂၤေဟာ”ဟူေသာ မဂၤလာ၌ ပါ၀င္၏၊ သူတစ္ပါးကုိ ထိခုိက္ေစမွ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း ခ်မ္းသာရေသာ အလုပ္ကား မတရား အလုပ္သာ၊] ငါတုိ႔ ဘုရားအေလာင္းသည္ ဉာတတၳစရိယာကုိ က်င့္ေတာ္မူရာ၌ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းတစ္စု ေကာင္းစားမႈ မဟုတ္ဘဲ အမ်ိဳးသားအားလံုး ေကာင္းစားေရးကုိ ျပဳက်င့္ေတာ္မူသည္။
မေဟာ္သဓာဇာတ္ေတာ္၌ လက္ထပ္နန္းကုိ စစ္တပ္မ်ား ၀န္းရံ ေနစဥ္ ေသနက စေသာ အမတ္ႀကီးမ်ားႏွင့္တကြ ၀ိေဒဟရာဇ္ မဟာရာဇာကုိ ဥမင္လုိဏ္မွ ထုတ္ခဲ့၍ ဂဂၤါျမစ္ကမ္း၌ ပၪၥာလစႏီၵႏွင့္ အဘိသိက္သြန္းၿပီးလွ်င္ ေလွေပၚသုိ႔ တင္ၿပီးေနာက္ ကမ္းေပၚ၌ ရပ္ေနေသာ အေလာင္းေတာ္ကုိ မဟာရာဇာက မိမိႏွင့္အတူ လုိက္ခဲ့ဖုိ႔ရန္ တုိက္တြန္းေသာအခါ ေအာက္ပါစကားမ်ိဳးကုိ ေျပာသည္မွာလည္း ဉာတတၳစရိယာပင္တည္း။
“ခမည္းေတာ္ မဟာရာဇာ…စစ္သည္အေပါင္း၏ေခါင္းေဆာင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ျဖစ္ေသာ သားေတာ္မွာ စစ္သည္ငယ္သားေတြကုိ ရန္သူတုိ႔ အၾကား၌ ပစ္ထားခဲ့၍ ကုိ္ယ္လြတ္႐ုန္းသြား႐ုိး ထံုးစံမရွိပါ၊ စစ္သည္ ေတာ္မ်ားႏွင့္ ေကာင္းတူ ဆုိးဘက္ ေနရစ္ပါဦးမည္။”
မဟာကပိဇာတ္၌ ဉာတတၳစရိယာ
ဗုဒၶအေလာင္းေတာ္သည္ ေမ်ာက္ဘ၀ တစ္မ်ိဳး၌ ျဖစ္၍ ရွစ္ေသာင္းမွ်ေသာ ေမ်ာက္တုိ႔၏ အႀကီးအခ်ဳပ္ ေခါင္းေဆာင္လုပ္လ်က္ ဟိမ၀ႏၲာ၌ ေနစဥ္ ဂဂၤါျမစ္ကမ္း၌ အလြန္ႀကီးမား၍ အနံ႔ အရသာႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ သရက္ပင္တစ္ပင္ ရွိေလသည္၊ ထုိသရက္ပင္ကုိ ယခင္ေမ်ာက္တစ္စုတုိ႔ ေတြ႕၍ သရက္သီးမ်ားကုိ စားၾကစဥ္ ဂဂၤါျမစ္ဘက္သုိ႔ ျဖာ၍ ထြက္သြားေသာ အကုိင္းကို ၾကည့္ကာ ေခါင္းေဆာင္ေမ်ာက္ႀကီး စဥ္းစားသည္မွာ “တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ ဤ အကုိင္းမွ ေႂကြက်ေသာ အသီးကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ ငါတုိ႔ တစ္စု ဒုကၡျဖစ္ေတာ့မွာပဲ” ဤသုိ႔စဥ္းစား၍ ထုိေရျပင္ေပၚ ေရာက္ေနေသာ အကုိင္းမွ အပြင့္ အကင္းႏွင့္ အသီးအႏုေတြကုိ အကုန္ ဖ်က္ဆီးခုိင္းေလသည္၊
သုိ႔ေသာ္ ပုိးအိမ္အတြင္း၌ (ခါခ်ဥ္ထုပ္အတြင္း၌) ႂကြင္း က်န္ေနေသာ အသီး အႏုကုိကား မည္သူမွ် မသိၾကေခ်၊ သုိ႔ျဖစ္၍ ထုိအသီး မွည့္ရင့္ေသာအခါ ေႂကြက်၍ ဂဂၤါျမစ္တစ္ေလွ်ာက္ ေမ်ာသြားေလရာ ပုိက္ကြန္ကာ၍ ေရကစားေနေသာ ဘုရင္တစ္ပါး၏ ပုိက္တြင္ ၿငိတြယ္ေနသျဖင့္ ဘုရင့္အား ဆက္သၾကေလသည္၊ ရွင္ဘုရင္သည္ မိမိတုိင္းျပည္က သရက္သီးမ်ားႏွင့္ အရသာ ကြာျခား ေသာေၾကာင့္ မုဆုိးမ်ားကို လမ္းၫႊန္ခုိင္းကာ ဂဂၤါျမစ္ညာသုိ႔ ဆန္တက္လာခဲ့ေလရာ ထုိသရက္ပင္ကုိ ေတြ႕၍ စားၾကၿပီးလွ်င္ သရက္ပင္အနီးမွာပင္ အားလံုးေနရာျပင္၍ အိပ္စက္ၾကေလသည္။
အေလာင္းေတာ္ႀကီးစြန္႔စားပံု
ေမ်ာက္အားလံုးတုိ႔သည္ ထုိသရက္သီးကို မစားရမေနႏုိင္ ေလာက္ေအာင္ မက္ေမာၾကသျဖင့္ လူအားလံုး အိပ္ခ်ိန္မွာ တိတ္တိတ္တက္၍ သရက္သီးကုိ စားေနၾကစဥ္ ရွင္ဘုရင္ႏုိးလာသျဖင့္ လူေတြကုိလည္း ႏိႈးကာ သရက္ပင္ကုိ ၀ုိင္းထားေလေသာ္ အေလာင္းေတာ္ ေမ်ာက္ႀကီးသည္ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ား၍ ေၾကာက္အားပုိေနေသာ ေမ်ာက္တစ္စုကုိ အားေပးကာ မိမိကုိယ္တုိင္ ဂဂၤါျမစ္၏ ဟုိဘက္ကမ္းေရာက္ေအာင္ ခုန္လႊားၿပီးလွ်င္ ႏြယ္ေတြကုိ ကုိက္ျဖတ္လ်က္ ဆက္ကာဆက္ကာ ဒီဘက္သရက္ပင္ကုိ မီေလာက္ၿပီ အထင္ႏွင့္ အစတစ္ခုကုိ ဟုိဘက္ကမ္းရွိ သစ္ပင္ကုိ ခ်ည္, အစတစ္ခုကုိ ကား မိမိ၏ ခါးကုိ ခ်ည္၍ လႊားခနဲ ခုန္လုိက္ရာ တစ္ေတာင္ေလာက္ နီးနီး တုိေနေသာေၾကာင့္ မိမိကုိယ္တုိင္ သရက္ပင္သုိ႔ မေရာက္ေတာ့ဘဲ သရက္ကုိင္းႀကီးကုိ မီ႐ံုသာ ရွိေလေသာ္ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ သရက္ကုိင္းကုိ ျမဲစြာ ကုိင္၍ “ကုိင္း…ငါ့ကုိ ေၾကာက္ရြံ႕ ႐ုိေသ မေနၾကႏွင့္, ငါ့ေက်ာကုိ နင္း၍ ေနာက္က ႏြယ္တန္းျဖင့္ ဟုိဘက္ ကမ္းကုိ ေျပးၾကေတာ့”ဟု အခ်က္ေပးေလေတာ့သည္။ [ဤစြန္႔စား ျခင္းမ်ိဳးကုိ သာမန္ပါရမီရွင္တုိ႔ ျပဳႏုိင္ပါမည္ေလာ။]