မခက္ထန္ မၾကမ္းတမ္းျခင္း သေဘာသည္ အေဒါသတည္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ “အေဒါသတြက္၊ မခက္မထန္”ဟု ဆုိခဲ့သည္။ ဤအေဒါသသည္လည္း ေဒါသကို ဆန္႔က်င္ဘက္ျပဳကာ ကမၻာေၾကေသာ္လည္း ဥဒါန္းမေက်ႏုိင္ေသာ ေျမြႏွင့္ေတာက္တဲ့ကဲ့သို႔ ျဖစ္သည္။ ေဒါသသမားေတြ ၾကမ္းတမ္းသေလာက္ အေဒါသသမားမ်ားက ခ်ိဳသာသည္။ စိတ္ေနသေဘာထား ေအးျမသျဖင့္ သူတစ္ပါးက ေဒါႏွင့္ေမာႏွင့္ ေျပာသည္ကိုပင္ သည္းခံျခင္း အေအးဓာတ္ျဖင့္ ျငိမ္းေစႏုိင္ၾက၏။
စိတ္ဓာတ္သာ ေအးသည္မဟုတ္၊ ေဒါသသမားတုိ႔၏ မ်က္ႏွာ အေနလည္း ေငြစႏၵာလမင္းအသြင္ ၾကည္လင္လွပ၍ ပသာဒရွိသည့္အျပင္ ခ်ိဳသာေသာ စကားအသံုးအႏူန္းတုိ႔ေၾကာင့္ ေတြ႕ရသူတိုင္း မမုန္းနုိင္ေအာင္ က်က္သေရကို ေဆာင္လ်က္ရွိၾကေပသည္။ အေဒါသ ဓာတ္ခံသည္ သို႔ေလာက္ပင္ အက်ိဳးၾကီးမား၏။ တစ္ေလာကလံုး၏ အႏွစ္သက္ဆံုးေသာ ေမတၱာဟူသည္လည္း ဤအေဒါသပင္ျဖစ္ေပသည္။
အေလာင္းေတာ္၏ အေလာဘ အေဒါသ
အေလာင္းေတာ္၏ အေလာဘ အေဒါသ
ေရွးသေရာအခါ ဗာရာဏသီျပည္ ျဗဟၼဒတ္မင္းသည္ မိဖုရားေခါင္ၾကီး နတ္ရြာစံသျဖင့္ မိဖုရားငယ္ အသစ္ေျမွာက္ကာ အရြယ္ေရာက္ေသာ သားေတာ္ မဟာပဒုမမင္းသားကို အိမ္ေရွ႕ထားေလသည္။ အခါတစ္ပါး၀ယ္ သူပုန္မ်ားထ၍ ဘုရင္ကိုယ္တုိင္ ႏွိမ္နင္းရန္ ထြက္ခြာသြားစဥ္ အိမ္ေရွ႕မင္းသားက ထီးနန္းကို ေစာင့္ေရွာက္ရစ္ ရေလသည္။ သူပုန္ရန္ ျငိမ္းေအး၍ ခမည္းေတာ္ျမိဳ႕၀င္ခါနီး၌ နန္းေတာ္ၾကီးႏွင့္တကြ တစ္ျမိဳ႕လံုး တန္ဆာဆင္ျပီးေနာက္ အက်ိဳးအေၾကာင္း သံေတာ္ဦးတင္ဖုိ႔ရန္ မိေထြးေတာ္အထံသို႔ သြား၍ “ျပဳဖြယ္ကိစၥရွိက အမိန္႔ေပးပါရန္” သံေတာ္ဦး တင္ေလေသာ္ မင္းသား၏ ရုပ္အဆင္းအဂၤါကို စြဲလမ္းရင္းရွိေသာ မိဖုရားက မင္းသား၏ လက္ကိုဆြဲ၍ သလြန္ေပၚသို႔ တက္ဖုိ႔ရန္ ညႊန္ျပေလရာ မင္းသားက ဖယ္ရွားေလသည္။ ၃-ၾကိမ္ တုိင္ေအာင္ တုိက္တြန္းပါေသာ္လည္း မင္းသားက ပယ္ျမဲပယ္ေနေလရာ “ေကာင္းျပီ၊ အလုိသို႔ မလုိက္တဲ့ မင္းသားကို မင္းတရားလာမွ သိေစ့မယ္”ဟု “ငဖယ္လန္က ေျပာင္းျပန္” သူကပင္ မာန္လိုက္ေလေသးသည္။ မင္းသားက “ျပဳခ်င္သလုိသာ ျပဳေတာ့”ဟုေျပာ၍ ထြက္သြားေသာအခါ သူ႔အျပစ္ကို ကာကြယ္ဖုိ႔ရာ သူ႔ကိုယ္သူ ကုတ္ဖဲ့၍ တကယ့္ကိုု မင္းသား၏ အေစာ္ကားခံရေလေအာင္ အားငယ္ဟန္ ေဆာင္ေနေလသည္။
ဘုရင္မင္းသည္ ျမိဳ႕ေတာ္သို႔ ေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္းပင္ သူ႔မိဖုရားကို မျမင္၍ ေမးျမန္းရာ မိဖုရား အေျခြအရံတုိ႔က မက်န္းမာေၾကာင္းကို သံေတာ္ဦးတင္ၾကသျဖင့္ မိဖုရားအေဆာင္သို႔ ၾကြေရာက္ေလသည္။ ထုိအခါ မိဖုရားကေလးက ကုတ္ဖဲ့ထားေသာ အရာမ်ားကိုျပလ်က္ အိမ္ေရွ႕မင္းသားက သူ႔အားအတင္းၾကံပံု၊ သူက အလိုမပါေသာေၾကာင့္ ကုတ္ဖဲ့ပံုပါ (မည္သည့္ ဆရာထံမွ နည္းမခံရဘဲ)၀မ္းတြင္းပါ မိန္းမဉာဏ္ျဖင့္ သူၾကံထားသမွ် အားလံုးကို ရူိက္ၾကီးတငင္ သံေတာ္ဦးတင္ေလသည္။
ထုိအခါဘုရင္သည္ လြန္စြာ ရာဇမာန္ရွသျဖင့္ “မယားထိက ဓားၾကည့္”ဟူေသာ ေျပာရုိးစကားႏွင့္ညီစြာ ဘာကိုမွ် မစဥ္းစားေတာ့ဘဲ မင္းသားကို ခ်က္ခ်င္းပင္ ေတာင္ထိပ္မွ ပစ္ခ်ရန္ အမိန္႔ေပးေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္ တုိင္းျပည္က ခ်စ္ၾကည္ေနေသာ မင္းသားကို ျပည္သူတုိ႔က အင္အားျဖင့္ အတင္းလုမည္ စိုးေသာေၾကာင့္ အာဏာသားမ်ားႏွင့္အတူ ကိုယ္တုိင္ထြက္၍ ေတာင္ထိပ္ေပၚမွ ပစ္ခ်ေလသည္။ သို႔ေသာ္ မင္းသား၏ ေမတၱာတန္ခုိးေၾကာင့္ ေတာင္ေစာင့္နတ္ ကယ္မသျဖင့္ အသက္ခ်မ္းသာရာ ရေတာ္မူေလသည္။
၀တၳဳမွတ္ခ်က္
၀တၳဳမွတ္ခ်က္
ဤ၀တၳဳ၀ယ္ မိဖုရားႏွင့္ မင္းသားေတြ႕ခန္း၌ မိဖုရားမွာ တဏွာေလာဘစိတ္ ျပင္းထန္ေန၏။ မင္းသားမွာ မလုိခ်င္မူ အေလာဘစိတ္ ထင္ရွားသည္။ ထုိ႔ေနာက္ မိဖုရား၌ သူ႔အျပစ္ကို ကြယ္ကာေသာ မာယာစိတ္၊ ရွင္ဘုရင္ထံ ၾကံဖန္၍ သံေတာ္ဦးတင္ေသာ မာယာစိတ္(မုသာ၀ါဒကံ)ျဖစ္၏။ ရွင္ဘုရင္၌ ၾကားသည္က စ၍ ေတာင္ေပၚမွ ပစ္ခ်သည္အထိ ျပင္းျပေသာ ေဒါသစိတ္မ်ား ျဖစ္ေန၏။ မင္းသား၌ကား မိဖုရားကေလးကို မတပ္မက္ေသာ အေလာဘစိတ္၊ မိဖုရားႏွင့္ ရွင္ဘုရင္အေပၚ၌ ရန္ျငိဳးမထားေသာ အေဒါသစိတ္၊ သည္းခံႏုိင္ေသာ ခံႏၱီစိတ္၊ ေမတၱာထားႏုိင္ေသာ ေမတၱာစိတ္၊ အေဒါသစိတ္မ်ား ျဖစ္သည္။ ဤ၀တၳဳ၌ မင္းသားကေလးသည္ ဘုရားအေလာင္း မိဖုရားကား စိဥၥမာန ေခၚေသာ စိဥၥမာန၀ိကာအေလာင္း၊ ရွင္ဘုရင္ကား ရွင္ေဒ၀ဒတ္အေလာင္းတည္း။
ကာလ၀ိပါက္ ေနာက္ပိုးတက္
ကာလ၀ိပါက္ ေနာက္ပိုးတက္
ထုိသို႔ေသာ ကိစၥမ်ား ျဖစ္ပ်က္ျပီးေနာက္ မင္းသားကေလးကို နဂါးမင္းေဆာင္ယူ၍ နဂါးျပည္၌ တစ္ႏွစ္စံေစသည္။ ထုိ႔ေနာက္ လူ႔ျပည္သို႔ျပန္၍ ရေသ့ရဟန္းျပဳေသာအခါ မုဆုိႏွင့္ေတြ႕ေသာေၾကာင့္ ဘုရင့္အထံသို႔ သံေတာ္ဦးတင္ေလရာ ရွင္ဘုရင္ ထြက္ေတာ္မူလာ၍ အျဖစ္မွန္ကို သိေသာအခါ သားေတာ္ကို ျပန္၍ေခၚေသာ္လည္းမရ၊ မိဖုရားကိုလည္း မိမိကိုမွားယြင္းေအာင္ ျပဳသည့္အတြက္ စိတ္နာလွေသာေၾကာင့္ “ကာလ၀ိပါက္ ေနာက္ပိုးတက္ရန္”ေတာင္ထိပ္မွ ပစ္ခ်သည္ကို မိဖုရားကေလးခံလ်က္ နတ္ရြာမစံဘဲ လူတလဲလဲႏွင့္ ငရဲခံရေလသည္။
အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာစာအုပ္မွ ထုတ္ႏူတ္ေဖာ္ျပေပးထားပါသည္။