ဆရာက ဥယ်ာဥ္မွဴးဆိုေတာ့
တပည့္က ပန္းကေလးျဖစ္ခြင့္ရတာေပါ့။
ဆရာက မိုးေကာင္းကင္ဆိုေတာ့
တပည့္က ၾကယ္ကေလး ျဖစ္ခြင့္ရတာေပါ့။
ဆရာက ပင္လယ္ျပင္ဆိုေတာ့
တပည့္က လိႈင္းကေလးျဖစ္ခြင့္ရတာေပါ့
ဆရာက ဓားေသြးေက်ာက္ဆိုေတာ့
တပည့္က ဓားကေလး ျဖစ္ခြင့္ရတာေပါ့။
ဆရာက ေမတၱာကန္ဆုိေတာ့
တပည့္က ၾကာပန္းေလး ျဖစ္ခြင့္ရတာေပါ့။
ဆရာဟာ တပည့္ရဲ့ ေရေသာက္ျမစ္ပါ
ဒီအသက္ ဒီအရြယ္အထိ တပည့္ရဲ့ ဘဝမွာ
ၾကာပန္းေလးလိုလွပ၊ ဓားကေလးလို ထက္ျမက္
လိႈင္းကေလးလိုလူးလြန္႔၊ ၾကယ္ကေလးလို လင္းလက္
ပန္းကေလးလို ေမႊးျမၿပီး ေလာကႀကီးအလယ္မွာ
တင့္တင့္တယ္တယ္နဲ႔ ထည္ထည္ဝါဝါေနႏိုင္တာ
ငယ္စဥ္က ဆရာသင္ေပးခဲ့တဲ့ ပညာေတြေၾကာင့္ပါ။
ေက်းဇူးေတာ္ႀကီးမားလွပါတယ္။
ဟို ငယ္ငယ္တုန္းက ေက်ာက္သင္ပုန္ေပၚမွာ ဆရာသင္ေပးခဲ့တဲ့
"ဝ" လံုးေလးေတြ တပည့္တသက္ ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္ထိ အသံုးခ်လို႔ကို
မကုန္ႏိုင္ေသးပါဘူး ဆရာ။
(အရွင္သီရိကၪၥနာဘိဝံသ၏ လူ႔ဘဝဇာတ္ခံေပၚက သရုပ္ေဆာင္မ်ားမွ)