ဒကာတစ္ေယာက္သည္ မဟာဂႏၶာရံုဆရာေတာ္နဲ႔လဲ ေသြးသားေတာ္စပ္ၿပီး ေလာကုတၱရာ စာေပေတြကိုလဲ ထိပ္တန္းေရာက္ေအာင္ တတ္ထားသူျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း စာေပေတာ္ အေက်ာ္အေမာ္ ဆရာေတာ္ေတြကိုလဲ အထင္မႀကီးဘဲ သာသနာေတာ္ကိုလဲ တစ္ဖက္က မယံုတယံု ျဖစ္ေန၏။
စာေပဖက္မွာ မသိတာမရွိေလာက္ေအာင္ တတ္ကၽြမ္းထားသူပီပီ သူ႔ကိုယ္သူ အထင္ႀကီးၿပီး ရတနာသံုးပါးေသာ္မွ တကယ္မၾကည္ညိဳမေလးစားေသာ အသြင္ကို ေဆာင္သြားပါသည္။
ဘုန္းႀကီးဆိုတာ ငါလိုလူပဲ၊ ဘုရားဆိုတာ အုတ္ပံုပဲ၊ ရုပ္ပြားေတာ္ဆိုတာ ေက်ာက္ရုပ္ပဲ၊ တရားဆိုတာ ဒ႑ာရီပံုျပင္လို သေဘာေရာက္ေနၿပီး သူ႔ကိုယ္သူ ကယ္တင္ရွင္ ရွာေဖြသည့္သေဘာျဖင့္ ဆရာေတာ္ထံ ေရာက္လာခဲ့၏။
ဆရာေတာ္ဘုရား...တပည့္ေတာ္ကို နိဗၺာန္ဘယ္နားမွာ ရွိတယ္ဆိုတာကို တိုတိုနဲ႔ ေဟာျပႏိုင္ရင္ ဆရာေတာ္အား တပည့္ေတာ္ တစ္သက္လံုး ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္သြားပါမယ္ဘုရားဟု ေလွ်ာက္လိုက္၏။
ဆရာေတာ္က မင္းကို နိဗၺာန္ဘယ္နားမွာဆိုတာလဲ မေဟာျပႏိုင္ဘူး၊ ငါ့ကိုလဲ တစ္သက္လံုး မကိုးကြယ္နဲ႔ ဟု မိန္႔ၾကားေတာ္မူ၏။
မင္းေမးတဲ့ နိဗၺာန္ဘယ္နားမွာဆိုတာ သိခ်င္ရင္ " ဣေမသံ ပၪၥႏၷံ ခႏၶာနံ အပၸဝတၱိဝေသန နိဗၺာနံ"တဲ့၊ စာဆိုတဲ့အတိုင္း မင္းေနာက္ေက်ာနား မင္းျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္စမ္း..၊ ျမင္ရလား..
မျမင္ရပါဘုရား..
ဘယ္ျမင္ရမလဲ မင္းက ကြယ္ထားတာကိုး နိဗၺာန္ကိုျမင္ခ်င္ရင္ မင္းကို ေဘးဖယ္ၿပီးမွ ၾကည့္ ျမင္ရလိမ့္မယ္၊ သြားေတာ့.ဟု မိန္႔ၾကားေတာ္မူလိုက္သည္။
မဟာဂႏၶာရံုဆရာေတာ္၏ လွ်ပ္တစ္ျပက္ မိန္႔ၾကားေတာ္မူခ်က္မ်ားမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။