ေလာကနိဗၺာန္ရြာကေလး
အနာဂတ္သာသနာေရး တစ္က်မ္းလံုး ၿပီးဆံုးခါနီး၀ယ္ ပညာေရး၀န္ႀကီးေစာစံဘုိးသင္ေျပာေသာ စကား၌ ကပၸလီရြာကေလးသည္ ျမန္မာျပည္ တစ္ျပည္လံုးက အတုယူထုိက္ေသာ ရြာကေလး ျဖစ္ပါတယ္၊ ထုိ ရြာမွာ ခုိးသား ဓားျပ မရွိပါ၊ အိမ္တံခါးဖြင့္ၿပီး အိပ္ႏုိင္ပါတယ္၊ ရြာသားအခ်င္းခ်င္း ဆက္ဆံေပါင္းသင္းမႈ အထူးရွိတယ္၊ ေစ်းဆုိင္မွာ ေရာင္းသူမရွိတဲ့အခါ အ၀ယ္လာလွ်င္ ၀ယ္သူက ခ်ိန္တြယ္ၿပီး က်သင့္ေသာ ပုိက္ဆံကုိ ထားခဲ့ပါတယ္။
ထုိရြာကေလးသည္ ၁၉၂၈-ခု (ခရစ္သကၠရာဇ္)ႏွစ္က ““ဘီေရွာ့”” မည္ေသာ အဂၤလိပ္ခရစ္ယာန္ဘုန္းႀကီး ေနထုိင္သြား၍ ထုိဘုန္းႀကီးကပင္ ျပဳျပင္ေပးသြားပါတယ္၊ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္…ျငဴစူျခင္း ေစာင္းေျမာင္းျခင္း (ပါဠိလုိ ဣႆာ) မရွိၾကပါ၊ ယခုအခါ ထုိရြာသူရြာသားတုိ႔ သမ၀ါယမနည္းကုိ ထြင္လုိက္ၾကျပန္ၿပီ၊ သံုးအိမ္ ေထာင္စုေပါင္း၍ ထမင္းတစ္အုိးတည္း ခ်က္ၾကပါတယ္၊
(ထင္း ေရစသည္ အကုန္သက္သာ၍ အိမ္သူ သံုးေယာက္ကုန္မည့္ေနရာမွာ တစ္ေယာက္တည္းသာ ကုန္ပါေတာ့တယ္၊) ထုိကဲ့သုိ႔ ျဖစ္လာတာကို ေမးေတာ့… “ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စိတ္ေျပာင္းသြားၾကၿပီ၊ ေနာက္ကုိ လူေတြရဲ႕စကားကုိ (ႏုိင္ငံေရးသမားကုိ ဆုိလုိဟန္ တူသည္၊) နား မေထာင္ေတာ့ဘူး၊ ဘုရားစကားကုိသာ နားေထာင္ၾကေတာ့မယ္၊ လူေတြရဲ႕စကားကုိ နားေထာင္လွ်င္ က်ဳပ္တုိ႔လူေတြ ပဋိပကၡ (ဆန္႔က်င္ဘက္) ျဖစ္ၾကလိမ့္မယ္”ဟု ေျပာၾကပါတယ္။မွတ္ခ်က္။ ။ ဤရြာကေလး၏ ထူးျခား ေကာင္းမြန္ပံုကို အထူးခ်ဲ႕ထြင္ ေရးသားဖြယ္ မလုိေတာ့ပါ၊ အဂၤလိပ္ခရစ္ယာန္ဘုန္းႀကီးက ျပဳျပင္ေပးသြားတယ္ဆုိရာ၌မူ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕မႈ အရာ၀ယ္ အထက္တန္းအက်ဆံုးဟု ဂုဏ္ယူေနၾကရေသာ ဗုဒၶ ဘာသာကုိ လက္ကုိင္ျပဳကာ ဆရာသမား အေနထား၍ အကုိးကြယ္ ခံေနၾကရေသာ ဘုန္းႀကီးတုိ႔အတြက္ကား ရွက္ဖုိ႔လည္း မဟုတ္၊ ၀မ္းနည္းဖုိ႔လည္း မဟုတ္၊ အားက်ဖုိ႔သာ ျဖစ္ပါေပသည္၊ အနာဂတ္ ကာလ၌ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားသည္ ေလာကေၾကာင္း ဓမၼေၾကာင္း ေကာင္းသည္ထက္ေကာင္းေသာ နည္းကုိသာ ရပ္သူ ရြာသား တုိင္းသူ ျပည္သားတုိ႔အား ၫႊန္ျပသင့္ၾကပါသည္။
ေတာေရာၿမိဳ႕ပါ ျပဳျပင္ေရး
ျပခဲ့ေသာ နည္းမ်ားျဖင့္ အခ်ိဳးအစားက်ေအာင္ ျပဳျပင္႐ံုတြင္မက တစ္ႏွစ္တစ္ခါ, ႏွစ္ႏွစ္သံုးႏွစ္တစ္ခါ စသည္ျဖင့္ လူငယ္ လူရြယ္မ်ားကုိ ၿမိဳ႕သုိ႔ တလံုးတစည္းတည္း ကားႀကီးမ်ားျဖင့္ (ေရလမ္းျဖစ္လွ်င္ ေလွႀကီး မ်ားျဖင့္) ေခၚသြားၿပီးလွ်င္ ရက္အေတာ္ၾကာေအာင္ (ကုိယ့္ဘာသာ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ေနထုိင္ကာ) ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားတုိ႔ ေနထုိင္ေရး စားေသာက္လုပ္ကုိင္ေရးမ်ားကို လက္ေတြ႕ျပသင့္၏၊ ဥပမာ-ေရႊဘုိ နယ္ ေက်းရြာျဖစ္လွ်င္ မၾကာခဏ ေရႊဘိုၿမိဳ႕၏ အေနအထုိင္ကုိျပ, ထုိ႔ေနာက္ မႏၲေလး, ထုိ႔ေနာက္ ရန္ကုန္ကုိ ျပသင့္၏၊ ေက်းရြာေနသူမ်ားသာ မဟုတ္ေသး၊ ၿမိဳ႕ကေလးေနသူမ်ားကုိလည္း ထုိနည္းအားျဖင့္ ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားသုိ႔ ေခၚယူျပသသင့္၏၊ ႏုိင္ငံတြင္း၀ယ္ ခ်င္းေတာင္ ရွမ္းျပည္ စသည္သုိ႔လည္း တစ္ရံတစ္ခါ အမ်ား စုေပါင္း၍ သြားေရာက္ ၾကည့္႐ႈသင့္၏၊ ကုိယ့္ႏုိင္ငံသာမက အိႏိၵယ သီဟုိဠ္ အဂၤလန္ အေမရိကန္ စေသာ တုိင္းတစ္ပါးသုိ႔လည္း အစုိးရက သေဘၤာစင္းလံုး ရွာေပး၍ ေတာ ၿမိဳ႕အားလံုးမွ လုိက္ႏုိင္သူ ဓနရွင္ တုိ႔ကုိ (သူတုိ႔စရိတ္ျဖင့္ လုိက္ေစကာ သေဘၤာေပၚမွာပင္ ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္၍) ေခၚယူျပသင့္၏။
ဤနည္းသည္ ဆန္ ဆီ ငါးပိ ၾကက္သြန္ င႐ုတ္ စသည္မ်ားကုိ မိမိတုိ႔၏ ေနရင္းအရပ္မွ ယူသြားႏုိင္သျဖင့္လည္းေကာင္း, အားလံုး စုေပါင္း၍ ကားစသည္ကုိ ငွားရသျဖင့္လည္းေကာင္း အမွန္ အကုန္အက်လည္း နည္း၏၊ ေပ်ာ္ရႊင္စရာလည္း ေကာင္းလွ၏၊ ေဒသႏၲရ ဗဟုသုတ ရၾကသျဖင့္ လူရည္ အေတာ္၀လာၾကလိမ့္မည္ဟုလည္းယူဆ၏၊ ျမန္မာမင္းမ်ားလက္ထက္ ျမန္မာျပည္ ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရျခင္းသည္ အၾကားအျမင္ နည္းပါး၍ (အ-န ထံု ထုိင္း)ၾကေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္၏၊ ထုိ္႔ေၾကာင့္ ဤနည္းကုိ ရပ္ရြာေခါင္းေဆာင္အားလံုး စဥ္းစားသင့္ၾကပါသည္။
လူမ်ားလည္းသာသနာျပဳႏုိင္ပံု
သံဃာကဲြပံု
ဘုရားလက္ထက္ေတာ္၌ ေကာသမီၺၿမိဳ႕၀ယ္ ရဟန္းတစ္ပါး အာပတ္သင့္၏၊ သုိ႔ေသာ္လည္း သူ႕ကုိယ္သူ အာပတ္မသင့္ဟု အယူရွိ၏၊ အျခားရဟန္းတုိ႔က အာပတ္သင့္၏ ဟု အယူရွိၾကေလသည္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ အျခားရဟန္းတုိ႔က “ကုိယ္ေတာ္ အာပတ္သင့္ေနၿပီ၊ ထုိအာပတ္ကုိ ႐ႈပါ”ဟု ေျပာေသာအခါ “တပည့္ ေတာ္ ႐ႈစရာအာပတ္ မရွိပါ၊ (တပည့္ေတာ္ အာပတ္မသင့္ပါ)”ဟု ျပန္ေျပာေလ၏။
ထုိအခါ အျခားရဟန္းတုိ႔က ထုိရဟန္းကုိ (အာပတ္ မ႐ႈမႈေၾကာင့္) ႏွင္ထုတ္ၾကကုန္၏၊ [ကံႀကီး ကံငယ္ကိစၥတုိ႔၌ မေပါင္းသင္းရန္ ၀ိနည္းကံျဖင့္ ၾကဥ္ထားျခင္းကုိ ““ႏွင္ထုတ္ျခင္း””ဟု ဆုိလုိသည္၊] ထုိႏွင္ထုတ္ခံရေသာ ရဟန္းသည္ စာတတ္ပုဂိၢဳလ္ျဖစ္ရကား သူ၏ ေျပာျပခ်က္အရ သူ႕ဘက္ပါေနေသာ (သူ႕ကုိ မတရားသျဖင့္ ႏွင္ ထုတ္ၾကသည္ဟု ယူဆေနေသာ)သံဃာလည္း အေတာ္မ်ားျပားေလရကား သံဃာႏွစ္သင္းကဲြျပားၾကေလ၏၊ တစ္ဖက္ႏွင့္တစ္ဖက္ဆဲေရး ၾက, သတ္ပုတ္ၾက၏၊ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္ တားျမစ္ေသာ္လည္း မရေခ်၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ “သံဃာအား ဘုရား မဆန္သာ”ရကား ကုိယ္ေတာ္ တစ္ပါးတည္း ပါလိေလယ်ကေတာသုိ႔ ႂကြ၍ ၀ါကပ္ေတာ္မူရ ေလသည္။
လူအမ်ားက အက်ပ္ကုိင္ပံု
ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္သည္ ၀ါကၽြတ္၍ ပါလိေလယ်ကေတာမွ သာ၀တိၳျပည္သုိ႔ ႂကြေတာ္မူလာ၏၊ ထုိအခ်ိန္၌ ေကာသမီၺျပည္ ဒါယကာတုိ႔ စုေ၀းတုိင္ပင္ ၾကသည္မွာ-“ေကာသမီၺျပည္၌ ေနထုိင္ၾကကုန္ေသာ ဒီရဟန္းေတြ၏ ေႏွာင့္ယွက္မႈေၾကာင့္ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ အရပ္တစ္ပါးသုိ႔ ႂကြသြားေတာ္ မူရတယ္၊ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ကုိ ဘုရားမဖူးရေအာင္ ဒီကုိယ္ေတာ္ေတြ ျပဳၾက တယ္၊ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ အက်ိဳးမဲ့ကုိ ဒီကုိယ္ေတာ္ေတြ မ်ားစြာ ျပဳရာေရာက္တယ္၊ ဒီေန႔က စ၍ ေကာသမီၺျပည္ရဟန္းတို႔အား ရွိခုိးမႈ, သူတုိ႔ လာလွ်င္ ေနရာမွ ထေပးမႈ, လက္အုပ္ခ်ီမႈ, ႐ုိေသမႈကုိ မျပဳဘဲ ေနၾကစုိ႔ရဲ႕၊ ဆြမ္းလည္း မေလာင္းဘဲ ေနၾကစုိ႔ရဲ႕၊ ဒီလုိေနလုိက္လွ်င္ ဘုရားရွင္ ေက်နပ္ေအာင္ေသာ္လည္း ေနၾကလိမ့္မယ္၊ အျခားတစ္ရပ္သုိ႔ေသာ္လည္း ေရႊ႕သြားၾကလိမ့္မယ္၊ လူေသာ္လည္း ထြက္ၾကလိမ့္မယ္” ဤသုိ႔ တုိင္ပင္ၿပီးလွ်င္ ထုိအတုိင္း ေနၾကေလသည္။
သံဃာမ်ားညီၫြတ္ပံု
လူအမ်ား အက်ပ္ကုိင္ရာ၌ ရွိမခုိးျခင္းစသည္မွာ မ်ားစြာ အေရးမႀကီးလွေသာ္လည္း ဆြမ္းမေလာင္းျခင္းကား အေတာ္အေရးႀကီး၏၊ ယေန႔ ဆြမ္း မရလွ်င္ ယေန႔ပင္ ခက္ၾကရေတာ့သည္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရက္မ်ားစြာ မၾကာဘဲ “ဘုရားအထံေတာ္သုိ႔ သြား၍ ဤအဓိက႐ုဏ္း (သံဃာကဲြျပားမႈ) ၿငိမ္းေအးေအာင္ ျပဳၾကပါေတာ့မည္”ဟု လူတုိ႔အား ၀န္ခ်၍ ဗုဒၶရွိေတာ္မူရာ သာ၀တိၳျပည္သုိ႔ သြားၾကေလသည္၊ ထုိအခ်ိန္က်မွ မူလအာပတ္သင့္ေနေသာ ရဟန္းလည္း ၀ိနည္းေတာ္ကုိ ျပန္၍ ဆင္ျခင္ေသာအခါ သူ႕မွာ အာပတ္သင့္တာ အမွန္ျဖစ္ ေၾကာင္း သိ၍ တစ္ဖက္သံဃာ့အထံ အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံၿပီးလွ်င္ မူလႏွင္ထုတ္ေသာ ကံကုိ ႐ုပ္သိမ္းပါရန္ ေလွ်ာက္ထားသျဖင့္ အမ်ား ေက်နပ္ကာ သံဃာေတာ္အားလံုး ညီၫြတ္စြာျဖင့္ ဗုဒၶအထံသုိ႔ အဖူးေျမာ္၀င္ၾကေလသည္။
မွတ္ခ်က္။ ။ ဤ ၀တၳဳ၌ ကဲြေနေသာ သံဃာကုိ ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္တုိင္ ဆံုးမ၍ မရေသာ္လည္း လူဒါယကာမ်ားက ညီၫြတ္ေအာင္ ျပဳပံုေထာက္၍ အနာဂတ္ကာလ၌ သာသနာေရးရာ၀ယ္ လူဒကာမ်ားကလည္းပါ၀င္ ျပဳျပင္ႏုိင္ေၾကာင္း သိေစလုိပါသည္၊ မွန္၏၊ ယခုေခတ္မွာပင္ ၿမိဳ႕ကေလးႏွင့္ ေက်းရြာမ်ား၌ ၀ိနည္းသိကၡာနားလည္သူ လူႀကီးလူေကာင္းတုိ႔က “မည္သည့္ အေနအထုိင္မ်ိဳးကုိ မၾကည္ညိဳႏုိင္ၾက”ဟု သိရွိလွ်င္ ရဟန္းေတာ္မ်ား ေရွာင္ ၾကဥ္ေလ့ရွိသည္ကုိ ေတြ႕ရေပသည္၊ သုိ႔ရာတြင္ သာသနာျပဳမည့္ လူဒကာမ်ားကလည္း ၀ိနည္းတခ်ိဳ႕ကုိ နားလည္ဖုိ႔ လုိေပဦးမည္။