ဆြမ္းေတာ္ႀကီးတင္
ဗုဒၶရွင္ေတာ္လက္ထက္၌ ေကာသလမဟာရာဇာက တစ္ဖက္, ၿမိဳ႕သူ ၿမိဳ႕သားမ်ားက တစ္ဖက္ အၿပိဳင္အဆုိင္ ဆြမ္းေကၽြးပဲြ လုပ္ခဲ့ၾကဖူး၏၊ ေနာက္ဆံုး၌ ေကာသလမဟာရာဇာသည္ မလိ’ကာမိဖုရား၏ အၾကံေပးခ်က္အရ သံဃာေတာ္မ်ား ေနထုိင္ဖုိ႔ရာ ေနရာထုိင္ခံု ငါးရာ၏ ေနာက္၌ ဆင္တစ္စီးစီ ထီးျဖဴေဆာင္းေစလ်က္ ရဟန္းေတာ္မ်ား၏အၾကား၌ နန္းေတာ္သူမ်ားကို နံ႔သာႀကိတ္ေစ၍ ထုိနံ႔သာတုိ႔ျဖင့္ မြမ္းမံျခယ္ လွယ္ကာ မည္သူမွ် မတုပႏုိင္ေသာ အသဒိသ ဆြမ္းဒါနႀကီးကုိ ျပဳဖူးေလသည္။
ယခုေခတ္ ဆြမ္းေတာ္ႀကီးပဲြ ျပင္ဆင္ပံုကား ထုိအလွဴမ်ိဳးႏွင့္လည္း မတူေခ်၊ ထုိအသဒိသဒါနသည္ သံဃာေတာ္မ်ား ဘုဥ္းေပးရေသာဒါန ျဖစ္၏၊ ဤဆြမ္းေတာ္ႀကီးမ်ားကုိကား သံဃာမ်ား မဘုဥ္းေပးရပါ၊ မ်ားစြာေသာ ဆြမ္းေတာ္ႀကီးမ်ားကုိ ၾကည့္လုိက္ေသာ အခါ မုန႔္မ်ိဳးစံုတုိ႔၏ အၾကား၌ ပန္းကန္ျပားအျပည့္ ထည့္အပ္ေသာ ၀က္သားတံုးႀကီး, ၾကက္ေကာင္လံုးေက်ာ္ အမ်ားအျပားေတြ႕ရေပသည္။
ကပ္လွဴၿပီးစြန္႔ပစ္
ထုိလွဴဖြယ္မ်ားကုိ ညဥ့္ဦးက ေရွ႕ေတာ္မွာ ျပင္ဆင္ထား၍ နံနက္ေစာေစာ၌ ဆြမ္းေတာ္ ကပ္ၾက၏၊ မုိးလင္းေသာအခါ ထုိဆြမ္းေတာ္ပဲြမ်ားကုိ ေက်းရြာမ်ား၌ (စားခ်င္သူ စား သေဘာထား၍) စြန္႔ပစ္ၾက၏၊ ၿမိဳ႕မ်ား၌ကား တခ်ိဳ႕ကုိ စြန္႔ပစ္၍ တခ်ိဳ႕ကုိကား ျပန္၍ ေရာင္းစားၾကသည္ဟု ၾကားရ၏၊ ထုိဆြမ္းေတာ္ႀကီး၌ မုန္႔မ်ိဳးစံု သီးမ်ိဳးစံု ျပင္ဆင္ထားသည္မွာ ၾကည့္႐ႈဖြယ္ ေကာင္းပါေပ၏။
ၾကက္ေကာင္လံုးႏွင့္ ၀က္သားတံုးႀကီးေတြကား (ဗုဒၶသက္ေတာ္ ထင္ရွားရွိပါမူ) မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် ခြင့္ျပဳေတာ္မူမည္ မထင္၊ တခ်ိဳ႕လူမ်ား နတ္တင္ပံုႏွင့္လည္း ေထြးေရာယွက္တင္ ရွိလွ၏၊ ျမန္မာလူမ်ိဳးတုိ႔ ဗုဒၶကုိ မကုိးကြယ္ခင္က နတ္တင္နည္းကုိပင္ ဗုဒၶကုိ ကုိးကြယ္ေသာအခါ ေနရာေျပာင္းလဲလုိက္ျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ေလေရာ့ သလားဟုလည္း အဓိပၸာယ္ထင္မိ၏။
ထုိ႔ျပင္ “မုန္႔မ်ိဳးစံု သီးမ်ိဳးစံုကုိ သံဃာေတာ္မ်ား မသံုးစဲြ႐ံုမက လူႀကီး လူေကာင္းမ်ားပင္ မစားႏုိင္ဘူး”ဟူေသာ ၀ါဒမွာလည္း နတ္တင္ရာမွ စဲြလမ္းလာေသာ၀ါဒပင္ ျဖစ္မည္ထင္၏၊ ဘုန္းႀကီး ေျခာက္ႏွစ္သား အရြယ္ေလာက္က ဆြမ္းေတာ္ႀကီး စြန္႔ေနရာတြင္ ၀င္၍ ေကာက္ယူေနသည္ကုိ ဘုိးျဖစ္သူက ႀကိမ္းေမာင္းမာန္မဲကာ (လက္ျဖင့္ မထိေကာင္းသလုိ) ကပ်ာကယာ အပစ္ခုိင္းေလသည္။
ဆြမ္းႀကီးေလာင္း
ထုိဘုရားပဲြ၌ ဆြမ္းႀကီးေလာင္းၾကပံုလည္း (ေက်းရြာမ်ားအတြက္) ကုိယ့္အိမ္မွ မုန္႔လုပ္ၾက ေၾကာ္ေလွာ္ၾက၍ ရွိသမွ် ဟင္းမ်ားကုိ စုေပါင္း ေကၽြးေမြး လွဴဒါန္း ၾက႐ံုဆုိလွ်င္ ေတာ္ပါေသး၏၊ ယခုေသာ္ “မည္သည့္ရြာ၌ ဘုရားပဲြ အႀကီးအက်ယ္ ရွိသတဲ့”ဟု ရက္ခ်ိန္းကုိ သိၾကေသာ အသား ေရာင္းသူတုိ႔က ထုိဘုရားပဲြ၌ ေကၽြးေမြးလွဴဒါန္းဖုိ႔အတြက္ ႏြား ၀က္ ၾကက္တုိ႔ကုိ သတ္ျဖတ္ၾကေလသည္၊ အရင္းစစ္လုိက္ေသာ္ “ဘုရားပဲြ ဆြမ္းႀကီးေလာင္းမႈေၾကာင့္ သတၱ၀ါမ်ား ေသၾကရ၏”ဟု အေၾကာင္း အက်ိဳး ဆက္သြယ္ေနရကား အႀကီးအက်ယ္ ဆြမ္းေလာင္းရာ၀ယ္ ႏြား ၀က္ ၾကက္ စေသာ သတၱ၀ါတုိ႔၏ လတ္ဆတ္ေသာ အသား တုိ႔ကုိ မပါေစဘဲ သက္သတ္လြတ္ျဖစ္ေစ, ငါးေၾကာ္ ငါးေျခာက္ဟင္း မ်ားျဖင့္ ျဖစ္ေစ ေလာင္းလွဴသင့္၏၊ ဆြမ္း မုန္႔မ်ားကုိလည္း စားေလာက္႐ံု ေလာင္းလွဴသင့္ပါသည္။
ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္သည္ ရဟန္း သာမေဏတုိ႔အား အသား စားျခင္းကုိ မတားျမစ္ပါေသာ္လည္း ၁-မိမိတုိ႔အတြက္ ရည္မွန္း၍ သတ္အပ္ေသာ အသားဟု မ်က္ျမင္ဒိ႒ျဖစ္ျခင္း၊ ၂-သူမ်ားေျပာသံ ၾကားျခင္း၊ ၃-ေတာေက်းလက္၌ မိမိေရာက္မွ ၾကက္သားဟင္း ခ်က္ကပ္လွ်င္ “ငါ့အတြက္ တမင္တကာ သတ္တာေလလား”ဟု ယံုမွားသံသယျဖစ္ျခင္း ဤသံုးမ်ိဳး မကင္းေသာအသားကုိ မစားရဟု တားျမစ္ေတာ္မူထား၏။
ထုိ ဆြမ္းႀကီးေလာင္းပဲြမ်ား၌ ထုိသံုးမ်ိဳးမွ ကင္းလြတ္ေသာ အသားရဖုိ႔ရာ ခဲယဥ္းလွ၏၊ တခ်ိဳ႕ နားလည္ေသာ ဒကာမ်ားလည္း ထုိအျပစ္မွ လြတ္ေအာင္ အမ်ားေရာင္းေနက် ေစ်းႀကီးသုိ႔ သြား၍ စုေဆာင္း၀ယ္ယူၾကေလသည္။