ဘုန္းႀကီးပ်ံ
ရြာဦး ရြာထိပ္၌ ၾကည္ညိဳ ကုိးကြယ္ထားေသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါး ပ်ံလြန္တာ္မူရာ၀ယ္ ရပ္သူ ရြာသားတုိ႔ လြမ္းဆြတ္မႈ ေျပေပ်ာက္ေအာင္ သူ႕ထက္ငါ အားက်၍ ေနာက္ဆံုးပူေဇာ္ၾကျခင္းကုိ အျပစ္မဆုိလုိပါ၊ သုိ႔ရာ၀ယ္ အသည္းအသန္ မမာတုန္းက ပ်ံလြန္မည့္ပုဂိၢဳလ္ စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ဆရာေကာင္း ေဆးေကာင္း ဓာတ္စာေကာင္းတုိ႔ျဖင့္ မကုသ, မျပဳစုၾကဘဲ ပ်ံလြန္ခါမွ ရာေပါင္း ေထာင္ေပါင္း ေသာင္းေပါင္းမ်ားစြာ အကုန္ အက်ခံ၍ ပူေဇာ္ျခင္း၌ အက်ိဳးရွာမရသည့္အျပင္ ၀မ္းနည္းဖြယ္ကုိ သာ ျမင္ေနရပါေတာ့သည္။
ထင္ရွားေစပါဦးမည္…ဤစာကုိ ေရးရာႏွစ္ကုိ ေထာက္၍ လြန္ခဲ့ေသာ ကုိးႏွစ္ေလာက္က နာမည္ေက်ာ္ ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါး အေတာ္ စုိးရိမ္ရေလာက္ေအာင္ မက်န္းမမာ ျဖစ္၏၊ ဟုိက သည္က ေဆးအတြက္ လွဴၾကသည္မွာ (၄၀)ေက်ာ္တန္မွ်သာ ရွိ၏၊ သုိ႔ရာ၀ယ္ ကံေကာင္းလွ၍ ပ်ံေတာ္မမူေသးပါ၊ အကယ္၍ ပ်ံေတာ္မူပါလွ်င္ ထုိဒကာ ဒကာမ တပည့္တပန္းတုိ႔ ေလးရာမက ေလးေထာင္ေက်ာ္ ေအာင္ အကုန္အက်ခံ၍ ဘုန္းႀကီးပ်ံပဲြ ဆင္ႏဲႊၾကေပလိမ့္မည္။
ထုိကဲ့သုိ႔ အကုန္အက်ခံၾကရာ၌ ဆရာသမား၏ဂုဏ္ကုိ ရည္စူး ၾကျခင္းထက္ ဂုဏ္ပကာသနႏွင့္ ရပ္သူရြာသားတုိ႔၏ အေပ်ာ္အပါး အတြက္သာ ပဓာနျဖစ္သည္ဟုဆုိလွ်င္ အရမ္းစြပ္စဲြရာ ေရာက္မည္ မထင္။
ဘုန္းႀကီးငယ္စဥ္က ေျမာက္ေက်ာင္းမွာ သက္ေတာ္ႀကီး ဘုန္းႀကီးႏွစ္ပါး ဆက္၍ ပ်ံလြန္ေတာ္မူ၏၊ ထုိအခါ ဘုန္းႀကီးတုိ႔ ေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားေတြ စာအံရင္း ပ်င္းပ်င္းရွိတာႏွင့္ ေျပာၾကသည္မွာ…သူမ်ားေက်ာင္းက ဘုန္းႀကီးေတြေတာ့ ခဏခဏ ပ်ံေတာ္မူၾကတယ္၊ ငါတုိ႔ေက်ာင္းက ဘုန္းႀကီးမ်ားေတာ့ တစ္ပါးမွ ပ်ံေတာ္ မူေဖာ္မရဘူး၊ ခုႏွယ္ တစ္ပါးေလာက္ ပ်ံေတာ္မူလွ်င္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းမလဲ” ဤသုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြ ေျပာေနသံကုိ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ၾကား၍ မ်ားစြာ ႀကိမ္းေမာင္းေတာ္မူသည္။
အ႐ုိးအုိးေစတီ
ထုိ႔ျပင္ အသက္ထင္ရွားရွိစဥ္က အလြန္အၾကဴး ႐ုိေသ ေလးစားမႈ မျပဳၾကဘဲ အ႐ုိးက်မွ အ႐ုိးအုိး ေစတီတည္ထားျခင္းလည္း နည္းလမ္းမက်လွ၊ ထုိတည္ထားၿပီးေသာ အ႐ုိးအုိးေစတီကိုလည္း မည္သူမွ် အေရးတႀကီး မကုိးကြယ္ၾက၊ ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာေသာ္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးအ႐ုိး လူအ႐ုိး ခဲြျခား မရသည့္အျပင္ ဓာတ္ေတာ္ဌာပနာထားေသာ ေစတီေတာ္မ်ားႏွင့္လည္း ထူးမျခားပင္ ျဖစ္ေနေတာ့၏။
မဟာပရိနိဗၺာနသုတ္ ပါဠိေတာ္၌ “ျမတ္စြာဘုရား, ပေစၥကဗုဒၶါ, ရဟႏၲာႏွင့္ စၾကာမင္း ဤပုဂိၢဳလ္ေလးပါး၏ အ႐ုိးမ်ားကိုသာ ေစတီ တည္၍ ပူေဇာ္ထုိက္သည္”ဟု ေဟာေတာ္မူ၏၊ [စၾကာမင္းသည္ သူ႕ေခတ္ႏွင့္ သူ႕အခါ သတၱ၀ါအက်ိဳးကုိ အလြန္ေဆာင္သြားေသာ တရားမင္းေပတည္း၊ တစ္ေလာကလံုးမွ တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ႏုိင္ ရကား ထူးဆန္းေသာအရာလည္း ျဖစ္၏၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေစတီတည္၍ ကုိးကြယ္ထုိက္သူတုိ႔တြင္ စၾကာမင္းလည္း ပါ၀င္ရသည္။]
ပုထုဇဥ္ရဟန္းမ်ား၏ အ႐ုိးကုိ ေစတီတည္ထားဖုိ႔ရန္ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ ခြင့္ျပဳေတာ္မူလွ်င္ကား သီလရွိေသာ ပုထုဇဥ္ အရွင္မ်ားသည္ သီဟုိဠ္ကၽြန္းမွာပင္ မေရမတြက္ႏုိင္ေအာင္ မ်ားျပားရကား ေစတီမ်ား တည္ထားဖုိ႔ရာ ေနရာမေလာက္ဘဲ ရွိေပလိမ့္မည္၊ ထုိမွ်ေလာက္ မ်ားျပားေနလွ်င္ ထူးျခား အံ့ၾသဖြယ္လည္း မျဖစ္ေတာ့ရာ၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပုထုဇဥ္အရွင္ျမတ္တုိ႔၏ အ႐ုိးမ်ားကုိ ေစတီ တည္ခြင့္ ျပဳေတာ္မမူ၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ယခုေခတ္ကာလ၌ ဘုန္းႀကီး ပ်ံေတာ္မူလွ်င္ အ႐ုိးအုိးေစတီ တည္ထား႐ုိးျဖစ္ေနေသာ စနစ္ကုိ ျပင္သင့္ၿပီ။
“သီလရွိေသာ ပုထုဇဥ္အရွင္မ်ား ပ်ံလြန္ေတာ္မူေသာအခါ ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူေသာ ရဟႏၲာမ်ားကဲ့သုိ႔ ႀကီးက်ယ္စြာ ပူေဇာ္ႏုိင္သည္”ဟု အ႒ကထာက ဆုိ၏၊ ထုိသုိ႔ ဆုိရာ၌ ယခုကာလလုိ ရက္ရွည္ လမ်ား ထား၍ မီးေလာင္စရာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ “ေလာင္တုိက္”ဟု ေခၚေသာ မီးေလာင္စာ အႀကီးအငယ္ ကုိးဆယ္တစ္ရာ ေလာက္ျဖင့္ ပူေဇာ္ရမည္ဟု မဆုိလုိ၊ ထုိပ်ံေတာ္မူရာ ေန႔မွာပင္ ပန္းနံ႔သာ နံ႔သာထင္းတုိ႔ျဖင့္ သၿဂႋဳဟ္ပူေဇာ္ရမည္ဟု ဆုိလုိေပသည္။
အ႒ကထာ ။ ။ ပုထုဇၨနဘိကၡဴနံ ဟိ ထူေပ အႏုညာယမာေန တမၺပဏိၰဒီေပ တာ၀ ထူပါနံ ၾသကာေသာ န ဘေ၀ယ်၊ တထာ အေညသု ဌာေနသု၊ တသၼာ အနစၦရိယာ ေတ ဘ၀ိႆႏီၲတိ နာႏုဇာနာတိ ၊ေပ၊ ပုထုဇၨန သီလ၀ေတာ ပန ပရိနိဗၺဳတဘိကၡဳေနာ ၀ိယ မဟႏၲမိၸ သကၠာရံ ကာတံု ၀႗တိေယ၀။
ပ်ံေတာ္မမူဘဲ ႐ွႈိးေတာ္မူမွာစုိးရပံု
“ဘုန္းေတာ္ႀကီး”ဟူသည္ ေရွးဘ၀က ျဗဟၼာ့ျပည္မွ စုေတခဲ့၍ ကာမဂုဏ္အျပစ္ျမင္ကာ ရဟန္းျပဳ၍ေန၏၊ ထုိပုဂိၢဳလ္သည္ (ေမတၱာ ဘာ၀နာစေသာ ကမၼ႒ာန္းေပါက္ စ်ာန္ရ၍) စုေတေသာအခါ မူလဌာန ျဗဟၼာ့ျပည္သုိ႔ပင္ ျပန္သြားေသာေၾကာင့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး စုေတသည္ကုိ “ျပန္ေတာ္မူသည္”ဟု ေခၚ၏၊ တစ္နည္း… “ဘုန္းႀကီးမ်ား သည္ ေကာင္းမႈကုသုိလ္ ထူးထူးေထြေထြ မ်ားျပားလွ၏၊ သီလသိကၡာလည္း ေကာင္းၾက၏၊ စုေတလွ်င္ ဘယ္နည္းမဆုိ (အထက္နတ္ျပည္ ျဗဟၼာ့ျပည္သုိ႔) ပ်ံတက္ရမည္သာတည္း”ဟု ေရွးက ယူဆၾက၏၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ စုေတသည္ကုိ “ပ်ံလြန္ေတာ္မူသည္”ဟု ေခၚၾက၏၊ ထုိအေခၚသည္ သီလသိကၡာႏွင့္ အမွန္ျပည့္စံုေသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီး မ်ားအတြက္ မွန္ကန္ေသာ အေခၚပင္တည္း။
ဒိစႀတိတ္တစ္ခု၌ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးကား ေငြတုိးေပး၍ စား၏၊ အသည္းအသန္ မမာေသာအခါ ေငြတုိးယူထားေသာ ရြာသားတုိ႔က သူတုိ႔စာရင္းကို ရွာၾက၏၊ မမာေနေသာ ဘုန္းႀကီးသည္ သူ႕ေနရာ၏ ၾကမ္းေပါက္ေအာက္ကုိ အလြန္စူးစုိက္စြာ မၾကာခဏ ၾကည့္ေန၏၊ ဒကာတစ္ေယာက္သည္ ထုိၾကည့္ပံုကို သေဘာေပါက္၍ ထုိၾကည့္ရာ ေျမကုိ တူးေလရာ ေရႊေငြမ်ားစြာ ရေလသတဲ့၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးလည္း မၾကာမီပင္ ပ်ံေတာ္မူေလ၏၊ ထုိဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ိဳးကား အထက္သုိ႔ မပ်ံဘဲ ေအာက္သုိ႔ ႐ွႈိးေတာ္မူမွာ စုိးရေလသည္။
သတိျပဳဖြယ္ေတြ
ယခုအခါ မည္သည့္ ဘုန္းႀကီး, မည္သည့္ ဆရာေတာ္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူ၍ “သကၤန္းအစံု ေပါင္း မည္မွ်, ေငြသား မည္မွ်, ေကာ္ေဇာ စသည္က မည္မွ်” စသည္ျဖင့္ စာရင္းၾကားရသည္မွာ ၀မ္းနည္းဖြယ္ ေကာင္းလွ၏၊ ဘုန္းႀကီး ပီပီသသ ေနလုိၾကလွ်င္ ၀တ္ေလာက္ သံုးစဲြေလာက္႐ံုမွ တစ္ပါး ရသမွ်ကုိ မရွိႏြမ္းပါးေသာ တပည့္ ရဟန္း သာမေဏမ်ား ကိုသာ ေ၀ျခမ္း လွဴဒါန္းသင့္၏၊ ေငြဆိုသည္မွာ လံုးလံုး ကုိယ္ပုိင္ ထားေကာင္းေသာပစၥည္း မဟုတ္၊ ထုိပစၥည္းေတြကို တြယ္တာေသာ ေလာဘေဇာျဖင့္ စုေတစိတ္က်ပါမူ ““သာေပကၡကာလံႀကိယာ အတၱေနာေယ၀ ေဂေဟ ယကၡကုကၠဴရ ၊ေပ၊ နိဗၺတၱနကာရဏံ ေဟာတိ=ပစၥည္းစသည္ တြယ္တာလ်က္ ေသရျခင္းသည္ မိမိေနရာ အိမ္(ေက်ာင္း)၌ တေစၦ ၿပိတၱာ ေခြး ႏြား ကၽြဲ ႂကက္ ၾကက္ သန္း ၾကမ္းပုိး စသည္ ျဖစ္ရျခင္း၏ အေၾကာင္းျဖစ္၏””ဟု မဟာသုဒႆန သုတၱ႒ကထာ၌ မိန္႔၏၊ ထုိ႔ျပင္ ဆရာဘုန္းေတာ္ႀကီး ပ်ံေတာ္မူခါနီး၌ ေက်ာင္းေတာင္းသူ ပစၥည္းေတာင္းသူမ်ားလည္း ဆရာကို အဆင္း တြန္းခ်သည္ႏွင့္ တူလွ၍ စဥ္းစားစရာ ေကာင္းေပသည္။