သာတိရဟန္း၏အတၱစဲြ
ဗုဒၶလက္ထက္ေတာ္၌ … “သာတိ”မည္ေသာ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးသည္ ဇာတ္ေတာ္မ်ားကုိ အထူးလုိက္စားသူ ျဖစ္၏၊ ဇာတ္ေပါင္းေသာအခါ “ေရွးတုန္းက ေ၀ႆႏၲရာမင္းသည္, မဟာဇနကမင္းသည္, ေတမိမင္းသည္, သုေမဓာရေသ့သည္ ယခုအခါ ငါဘုရား ျဖစ္လာ၏” ဤသုိ႔ စေသာ စကားအသံုးအႏႈန္းမ်ားကုိ ေလးနက္စြာ စဥ္းစား၍ “သုေမဓာရေသ့ဘ၀တုန္းက စိတ္၀ိညာဥ္သည္ မပ်က္မစဲ ခုိင္ျမဲစြာ တည္တံ့လ်က္ ေတမိမင္းစေသာ ဘ၀ေရာက္ကာ ဘုရားျဖစ္ေသာအခါ အလြန္ရင့္မာေသာ ၀ိညာဥ္ေတာ္ ျဖစ္လာရသည္၊ ကံေကာင္း ကံဆုိး အမ်ိဳးမ်ိဳးကုိ ျပဳ၍ မိမိျပဳအပ္ေသာ ကံ၏အက်ိဳးကုိ ဤ၀ိညာဥ္ သည္ပင္ ခံစားရ၏၊ ျပဳလုပ္သူလည္း ဤ ၀ိညာဥ္, ခံစားသူလည္း ဤ ၀ိညာဥ္ပင္တည္း”ဟု ယူဆေလသည္၊ ဤသာတိရဟန္းကား ယခုေခတ္ ျမန္မာလူမ်ိဳး, တ႐ုတ္လူမ်ိဳး စသူတုိ႔ကဲ့သုိ႔ ၀ိညာဥ္ ကုိပင္ အတၱဟု ယူဆသူတည္း။
၀ိညာဥ္အတၱ၏သံသရာလည္ပံု
႐ုပ္ကုိ အတၱစဲြသူတုိ႔က ကမၻာပ်က္ေသာ္လည္း ပရမာအဏုျမဴ႐ုပ္မႈန္႔ကေလးေတြ အႏွံ႕အျပားတည္ရွိေနရစ္၏ဟု ယူဆၾကသျဖင့္ သူတုိ႔အလုိ သတၱ၀ါအဆက္မျပတ္ႏုိင္သလုိ ၀ိညာဥ္ကုိ အတၱဟု စဲြသူတုိ႔ကလည္း သတၱ၀ါအဆက္မျပတ္ေအာင္ ၾကံစည္စဥ္းစားၾက၏။
ၾကံစည္စဥ္းစားပံုကား…စိတ္၀ိညာဥ္ဟူေသာ အတၱသည္ ဒါန သီလ စေသာ ကံ, သူ႕အသက္ သတ္မႈ စေသာ ကံမ်ားကုိ ျပဳလုပ္ ထားသည့္အားေလ်ာ္စြာ ေကာင္းေသာဘ၀၌ ခႏၶာအိမ္ေကာင္းကုိ လည္းေကာင္း, မေကာင္းေသာဘ၀၌ ခႏၶာအိမ္ည့့ံကုိလည္းေကာင္း ရၾကေလ၏၊ ကမၼ႒ာန္းအားထုတ္၍ ထုိ၀ိညာဥ္ စင္ၾကယ္သန္႔ရွင္း လာလွ်င္(စ်ာန္ရလွ်င္) ျဗဟၼာ့ျပည္သုိ႔လည္း ေရာက္ႏုိင္၏၊ ၀ိပႆနာ ကမၼ႒ာန္းကုိ (အနိစၥႏွင့္ ဒုကၡမွ်ကုိ) အားထုတ္၍ တရားေပါက္လွ်င္ စ်ာန္ႏွင့္တကြ ရဟႏၲာအျဖစ္သုိ႔ ေရာက္၏၊ ထုိအတၱသည္ နိဗၺာန္သုိ႔ ေရာက္၏။
[သူတုိ႔ ဆုိလုိအပ္ေသာ နိဗၺာန္သည္ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ မိန္႔ေတာ္မူ ေသာ အားလံုး ခ်ဳပ္ဆံုးရာ နိေရာဓမဟုတ္၊ အတၱ၀ိညာဥ္ အထင္ အရွားရွိေသာ “ေလာကထုပိကာ”ဟု ေခၚေ၀ၚသမုတ္အပ္ေသာ ထိပ္ဆံုး ျဗဟၼာ့ျပည္ပင္တည္း။]
ထုိနိဗၺာန္၌ ကမၻာမ်ားစြာ ေအးခ်မ္းသာယာလ်က္ အတၱ၀ိညာဥ္ တည္ေနၿပီးေနာက္ အသက္တမ္းေစ့ေသာအခါ ထုိအတၱ၀ိညာဥ္သည္ နိဗၺာန္မွ တစ္ဖန္ ျပန္လာကာ ကမၻာေလာက၌ အျခား အတၱ မ်ားနည္းတူ က်င္လည္ရျပန္သည္ဟု ယူဆၾကသည္၊ ဤနည္း အားျဖင့္ ၀ိညာဥ္ကုိ အတၱဟု ယူဆသူတုိ႔ အလုိအားျဖင့္လည္း သံသရာစက္လည္ကာ သတၱ၀ါ မကုန္ႏုိင္ဘဲ ရွိေလသည္။
အခ်ဳပ္မွတ္ဖြယ္
အတၱစဲြလမ္းသူတုိ႔သည္ တခ်ိဳ႕က ႐ုပ္ကုိ အတၱဟု စဲြလမ္း, တခ်ိဳ႕က စိတ္၀ိညာဥ္ႏွင့္ ေ၀ဒနာ စေသာ နာမ္ကုိ အတၱဟု စဲြလမ္းၾက၏၊ ထုိအတၱစဲြလမ္းခ်က္ ႏွစ္မ်ိဳး လံုးပင္ အတၱအဆက္မျပတ္ၾက၊ ထုိထုိ အလုပ္ကိစၥကုိ မ်က္စိ နား ႏွာ အဂၤါေျခလက္တုိ႔ျဖင့္ ျပဳလုပ္ေနရာ၌ အတၱအစြမ္းေၾကာင့္သာ ထုိအလုပ္မ်ား ၿပီးစီးရ၏၊ လက္ေျမႇာက္ရာ၌ အတၱက ေျမႇာက္လုိ၏၊ ေျမႇာက္လုိ၍ အတၱစီမံသည့္အတုိင္း လက္သည္ ေျမႇာက္၍ ျဖစ္၏၊ ေျချဖင့္ သြားလာရာ၌ အတၱအလုိအတုိင္း ျဖစ္ျခင္းသာတည္း၊ ထုိ အတၱသည္ ယခုလုိ ဘ၀က ကံအမ်ိဳးမ်ိဳး ျပဳလုပ္၍ ေနာက္ ဘ၀ မ်ားစြာ၌ မိမိျပဳအပ္ေသာ ကံ၏ အက်ိဳးကုိ မိမိသည္ပင္ ခံစံရသည္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ““အတၱသည္ မျပတ္မစဲ ျမဲ၏””ဟု သႆတ၀ါဒီပုဂိၢဳလ္ တုိ႔က ယူဆၾက၏၊ ““အတၱသည္ တစ္ဘ၀ တစ္ခါ ျဖစ္၏၊ တစ္ဘ၀ ဆံုးလွ်င္ ထုိအတၱလည္း ျပတ္၏””ဟု ယူဆၾကေသာ ဥေစၦဒ၀ါဒီ ပုဂိၢဳလ္တုိ႔ကမူ အသစ္ အသစ္ အတၱကုိ ျဗဟၼာမင္းက ဖန္ဆင္း ေပးသည္။
တစ္နည္း… ျဗဟၼာမင္း၏ ကုိယ္အစိတ္အပုိင္းမွ အတၱသည္ ေပါက္ပြားလာရကား ေသလွ်င္ အတၱသည္ ျဗဟၼာ့ကုိယ္သုိ႔ ျပန္၍ ေပါင္းစပ္၏ဟု ယူဆၾကေလသည္၊ ဤသုိ႔လွ်င္ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ ပြင့္ ေတာ္မမူမီကပင္ (“ပညာရွိေလ အတၱစဲြ အားႀကီးေလ” ျဖစ္ကာ) ကမၻာတစ္ခုလံုး ျဗဟၼာႀကီးေတြအထိ အတၱအယူ လႊမ္းဖံုးေနရကား ဗုဒၶပြင့္ေတာ္မူေသာအခါ ထုိအယူ၀ါဒကုိ ပထမဆံုး ဖ်က္ဆီးဖုိ႔ရာ ဓမၼစၾကာတရားေတာ္ကုိ ထပ္ကာ ထပ္ကာ ေဟာေတာ္မူၿပီးေနာက္ ၀ါဆုိလျပည့္ေက်ာ္ ငါးရက္ေျမာက္မွာ အနတၱလကၡဏသုတ္ေတာ္ကုိ ေဟာေတာ္မူပါသည္။
အမွာ။ ။ “ဗုဒၶသည္ ဟိႏၵဴ၀ါဒကုိ ျပင္ဆင္၍ ဟိႏၵဴ၀ါဒအလုိက္ တရားတုိ႔ကုိ ေဟာထား၏”ဟု စြပ္စဲြၾက၏၊ ဗုဒၶျမတ္စြာသည္ ဟိႏၵဴ၀ါဒ၏ ေနာက္လုိက္မဟုတ္ေၾကာင္းကုိ ယခု ျပအပ္ေတာ့မည့္ အနတၱလကၡဏသုတ္တရားျဖင့္ နားလည္ ထုိက္၏၊ ဘာ့ေၾကာင့္နည္း၊ ဟိႏၵဴ၀ါဒ၌ အတၱအစဲြသည္ အလြန္ ခုိင္ျမဲ၏၊ အနတၱလကၡဏသုတ္ေတာ္ကား ထုိအတၱကုိ လံုးလံုး ပယ္ေတာ္မူေသာေၾကာင့္တည္း။