သႏိၲသုခကုိ အတၱလည္း မခံစား
တခ်ိဳ႕ကမူ သႏိၲသုခကုိ မွန္းဆ၍ သေဘာေပါက္ၾက၏၊ သုိ႔ေသာ္ “႐ုပ္လည္း မဟုတ္, နာမ္လည္းမဟုတ္၊ ႐ုပ္နာမ္ခ်ဳပ္၍ အႏွစ္ အျမဳေတကဲ့သုိ႔ က်န္ေနေသာ အတၱရွိ၏၊ ထုိအတၱသည္ သႏိၲသုခကုိ ခံစား၏”ဟု ေတြးဆၾက၏၊ တရားေတာ္အလုိ အတၱဆုိေသာ အရာသည္ပင္ မရွိေသာေၾကာင့္ ထုိအေတြးအဆသည္ အေတြးအဆမွ်သာ ျဖစ္၏၊ မခံစားရဘဲ ခ်မ္းသာပံုကုိ ဥပမာတစ္မ်ိဳးျဖင့္ ျပဦးအံ့…
အလြန္စည္းစိမ္ႀကီးေသာ လူခ်မ္းသာတစ္ေယာက္သည္ တီးၾက မႈတ္ၾက ကခုန္ၾကႏွင့္ ယုယေဖ်ာ္ေျဖသူကေလးမ်ား၏ အလယ္မွာ ထည္ထည္၀ါ၀ါ အိပ္ေပ်ာ္ေန၏၊ ဆင္းရဲသား လယ္သမားကေလး တစ္ေယာက္ကား ေနပူက်ဲေတာက္ သစ္ပင္ေအာက္၌ လယ္ကန္သင္း႐ုိးကုိ ေခါင္းအံုးကာ အိပ္ေပ်ာ္ေနရွာ၏၊ အိပ္ေပ်ာ္ခ်ိန္၌ ထုိႏွစ္ေယာက္လံုးပင္ ဘာမွ် မခံစားၾကရ၊ အိပ္ရာမွ ႏုိးၾကေသာ္ ကုိယ္စီကုိယ္င “အိပ္ရ-ေကာင္းလုိက္တာ”ဟု က်ဴးရင့္ၾက၏၊ ဘာ ေကာင္းသလဲ၊ ေအးၿငိမ္းခ်မ္းသာေသာ အေကာင္းပင္ မဟုတ္ပါေလာ၊ ထုိအေကာင္းကုိ မည္သည့္ အတၱမွ် မခံစားပါ။
႐ုပ္နာမ္အျပစ္ျမင္မွ သႏိၲအက်ိဳးထင္
အခါတစ္ပါး၌ ဘုန္းႀကီး၏ ျဖစ္ပ်က္ပံုကုိ ေရးျပဦးမည္၊ မိဘမ်ိဳး႐ုိးႏွင့္တကြ ပစၥည္း ဥစၥာ ဉာဏ္ အရည္အခ်င္း အထက္တန္း က်ေသာ တပည့္ ကုိရင္ကေလး တစ္ပါးသည္ ေဆာင္းအခါ၌ ၀မ္းေရာဂါလုိလုိ ျဖစ္ေန၏၊ ဘုန္းႀကီးကား သူ႕ေဆြမ်ိဳး ဉာတိမ်ားႏွင့္ ဆရာရင္းမ်ားကုိ ေတြး၍ (တကယ္လုိ႔ မေတာ္တဆျဖစ္လွ်င္ဟု စဥ္းစားကာ) လြန္စြာႀကီးေသာ တာ၀န္တစ္မ်ိဳး ျဖစ္လာ၏၊ ဆုိင္ရာ ေဆး၀ါးႏွင့္ အေစာင့္အေရွာက္ထား၍ အိပ္ေသာ္လည္း တစ္ခဏမွ်သာ အိပ္ေပ်ာ္ၿပီးေနာက္ ႏုိးလာ၏၊ အခါကား ေဆာင္းလအခါ ျဖစ္၏၊ အလြန္ခ်မ္းေသာအခါ၀ယ္ မၾကာခဏ ထ၍ ၾကည့္မိ၏။
အိပ္ရာနားထုိင္၍ စဥ္းစားမိသည္မွာ… ယခု ျဖစ္ရေသာ စိတ္ ဒုကၡ ကုိယ္ဒုကၡသည္ တပည့္ေခၚေသာ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာကုိယ္ေၾကာင့္သာ ျဖစ္ရ၏၊ သူတုိ႔ မရွိလွ်င္ ဤဒုကၡမ်ိဳး မျဖစ္ရ၊ သူတုိ႔ မရွိ၍ ငါခ်ည္း အျမဲျဖစ္ေနမလား, ဒီလုိလည္း မေနသာ၊ “အင္း … သူတုိ႔လည္း မပါ, ငါဆုိတဲ့ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာလည္း မရွိမွသာ ဤလုိ ဒုကၡမ်ိဳးမွ လံုး၀ ကင္းေပေတာ့မည္”ဟု သေဘာေပါက္ကာ ႐ုပ္နာမ္ လံုး၀ မရွိဘဲ ေအးျမမည့္ နိဗၺာန္အရသာကုိ မွန္းဆႏုိင္ခဲ့သည္။
စာ႐ႈသူအားလံုးလည္း ျပခဲ့ေသာ အစဥ္ကုိ ႐ႈ၍ ျဖစ္ေစ, ႐ုပ္နာမ္ ခႏၶာ (သံေယာဇဥ္)မ်ားေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္ေသာအခါျဖစ္ေစ ႐ုပ္နာမ္ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေသာ နိဗၺာန္ကုိ မွန္းဆကာ မခံစားရဘဲ ခ်မ္းသာ ေသာ သႏိၲသုခကုိ သေဘာေပါက္ႏုိင္ပါလိမ့္မည္။ [သႏိၲ=ၿငိမ္းေအး ေသာ + သုခ = ခ်မ္းသာ။]