၅၁။ ပ်ဳိေသာကာလ၊ စုရမည္မွာ၊
ေ႐ႊေငြရတနာတည္း၊
သုိ႔မွသာ ခုဘ၀ ခ်မ္းသာမည္။
* အုိေသာကာလ၊ ျပဳရမည္မွာ၊
အေထြေထြ ဘာ၀နာတည္း၊
သုိ႔မွသာ ေခမာစခန္း လမ္းသာမည္။
၅၂။ တရားအလုပ္၊ အားထုတ္ထက္သန္၊
႐ွိသူမွန္လ်က္-
* ႐ုပ္နာမ္အသိ၊ မျမင္ဘိ၊
ဒြိဟိတ္ပုဂၢဳိလ္တည္း။
* ႐ုပ္နာမ္အသိ ျမင္တုံဘိ၊
တိဟိတ္ပုဂၢဳိလ္တည္း။
၅၃။ ““ေခြး ေတြ႕စ၊ လူ ၾကာမွ””
ဆုိတုံၾက၏။
* ေခြးခ်င္းေတြ႕စ၊ ခါကာလတြင္
ေဟာင္ၾကဟိန္းၾက၊ ကုိက္ခဲၾက၏။
ရက္လၾကာလွ်င္၊ ခ်စ္ကၽြမ္း၀င္၍
တူယွဥ္ေျပးသြား၊ တူအိပ္စား၏။
* လူခ်င္းေတြ႕စ၊ ခါကာလတြင္
ဆုိၾကေျပာၾက၊ ခင္မင္ၾက၏။
ရက္လၾကလွ်င္၊ နင္နင္ငါငါ
ေျပာကာၿငီးေငြ႕၊ ရန္ေစာင္ေတြ႕၏။
၅၄။ တေတာင္ကေမ့၊ ေက်ာမေမ့
ဆုိေလ့စကား၊ အ႐ွိသားေၾကာင့္
ေမွာက္မွားတုံဘိ၊ ႀကံအသိႏွင့္
မိမိႏုိင္ဆဲ၊ အားမာန္ခဲ၍
ကုိင္ဆြဲေထာင္းလွ်င္၊ တေတာင္႐ွင္ကား
လူ႕ခြင္ဓေလ့၊ ၾကာေသာ္ေမ့၏။
* ရက္ေန႔ဖုံဖုံ၊ လြန္ခဲ့တုံလည္း
အာ႐ုံစိတ္တြင္၊ စြဲၿမဲထင္၍
ေက်ာ႐ွင္ျဖစ္ျငား၊ လူအမ်ားကား၊
ထင္႐ွားစုံေစ့၊ သူမေမ့တည္း။
၅၅။ ပန္းသတင္း၊ ေလညင္းေဆာင္
လူ႕သတင္း၊ လူခ်င္းေဆာင္ဟု
လူ႕ေဘာင္အလီလီ၊ ေျပာၾကသည္တည့္။
* သရဖီအင္ၾကင္း၊ ေမႊးနံ႔သင္းကုိ
ေလညင္းသုတ္လွ်င္၊ ေလေအာက္ခြင္၌
အစဥ္ရနံ႔၊ ေမႊးထုံပ်ံ႕၏။
ျခားသန္႔တုံလ်က္၊ ေလညာထက္သုိ႔
ဆန္တက္ပုိင္ပုိင္၊ မေမႊးႏုိင္တည့္။
* တတ္သိပညာ၊ ႐ုိးေျဖာင့္စြာဟု
ဂုဏ္၀ါႀကိဳင္သင္း၊ လူ႕သတင္းကား၊
လူခ်င္းေဆာင္၍၊ လူခ်င္းေတြ႕ေသာ္
ေျပာ၍မကုန္၊ ေမႊးနံ႔ထုံသည္၊
ဆန္စုန္မေရြး၊ သင္းပ်ံ႕ေမႊး၏။
၅၆။ ဆိတ္ေသကုိ ဆင္ေရႏွင့္ဖုံးေသာ္ လုံ၏။
ဆင္ေသကုိဆိတ္ေရႏွင့္ဖုံးေသာ္ မလုံႏုိင္။
၅၇။ အမ်ဳိးျမတ္ေသာ္လည္း
မိမိက ႐ုိးမတ္မွ၊ သူျမတ္ျဖစ္မည္။
* အမ်ဳိးမျမတ္ေသာ္လည္း၊
မိမိက ႐ုိးမတ္လွ်င္
သူျမတ္ျဖစ္၏။
၅၈။ ငါသာလွ်င္ ထင္းမင္းစားေန၏။
သူတုိ႔သည္ ထမင္းစားမေနၾကဟု
မမွတ္လင့္။
* လူတုိင္းလူတုိင္း ထမင္းစားေနၾကသည္။
၅၉။ လာဘ္ကုိလုိ၍ လူကုိကပ္၊
လူကုိကပ္၍ လာဘ္ကုိယူ၊
ထုိသုိ႔ေသာသူ သတိမူေလာ့။
၆၀။ ေလာကတြင္ အမိကုိ တိက်စြာ
သိေသာသားကား ေလာကတစ္လႊားတြင္
အျပည့္သားပင္။
* အဖကုိ အတိအက် မသိေသာသားကား
အနည္းအပါး ႐ွိတတ္ၾက၏။
* ထုိ႔သုိ႔ေသာသားသည္ စကားမတည္ရာ၊
ပလီပလာ မ်ားတတ္စြာ၏။