အာရုံတစ္ခုခုကို ႏွစ္သက္အားရ သေဘာက်ျခင္းသည္ ပီတိတည္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ “အားရႏွစ္သက္၊ ပီတိဆက္၍”ဟု ဆုိခဲ့သည္။ ဤပီတိသည္ သုခေ၀ဒနာကဲ့သို႔ ခံစားျခင္းမဟုတ္။ ႏွစ္သက္အားရျခင္း၊ သေဘာက်ျခင္းမဟုတ္။ ေရငတ္သူသည္ ေရရွိေၾကာင္းကို ၾကားရ၊ ေရကို ျမင္ရေသာအခါ ႏွစ္သက္၏။ ပီတိျဖစ္၏။ ေရကိုေသာက္ရေသာအခါ သုခေ၀ဒနာျဖစ္သည္။
မိမိခ်စ္သူကို ျမင္ရသည္ျဖစ္ေစ၊ စကားအတူ ေျပာေနရသည္ျဖစ္ေစ၊ သီခ်င္းသံကို ၾကားရသည္ျဖစ္ေစ၊ တရားသံကို ၾကားရသည္ျဖစ္ေစ ၾကက္သီးထလာေအာင္ ႏွစ္သက္ျခင္းျဖစ္၏။ ထုိႏွစ္သက္မူသည္ ပီတိပင္တည္း။ ေရွးတုန္းက အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ေတာင္ေပၚက ဘုရားပြဲေတာ္အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ေလးလက္၀န္ ရွိေနေသာေၾကာင့္ ဘုရားပြဲသို႔ မလုိက္ရသျဖင့္ မိမိအိမ္မွေန၍ ေတာင္ေပၚဘုရားကို ဖူးေျမာ္ရင္း ဖူးေျမာ္ရင္း အလြန္အမင္း ႏွစ္သက္ရကာား ထုိပီတိ အဟုန္္ေၾကာင့္ တစ္ကိုယ္လံုး ေျမာက္ျပီးလွ်င္ ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္သို႔ ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္သြားဖူးသတဲ့။
ကုသိုလ္ေကာင္းမူ တစ္ခုခုကို ျပဳေနစဥ္ (အလွဴေပးေနစဥ္)မိမိလွဴဖြယ္မ်ားကို ၾကည့္၍လည္းေကာင္း၊ စားၾကေသာက္ၾကသည္ကို ၾကည့္၍လည္းေကာင္း ဤပီတိမ်ား ျဖစ္တတ္၏။ တစ္ခါတစ္ရံ ထုိကဲ့သို႔ ပီတိအရင္းခံ၍ အျပင္းအထန္ ႏွစ္သက္ေလရာ တဏွာမကင္းေသာ ေသာမနႆလည္း ျဖစ္တတ္၏။ ထုိအခါ မ်က္ႏွာလည္း တျပံဳးျပံဳး တစ္ကိုယ္လံုးလည္း တရြရြ တၾကြၾကြႏွင့္ ျဖစ္ေနတတ္ေလသည္။ က်န္းမာေရး ပညာေရး စီးပြားေရးမ်ား၌ ၀ီရိယသန္သန္ျဖင့္ မွန္မွန္ၾကီး လုိက္စားေနသူတုိ႔သည္ တစ္ေန႔ေန႔၌ မိမိရည္ရြယ္သေလာက္ အက်ိဳးရ၏။ ထုိအခါ မိမိအလုပ္မ်ားကို ၾကည့္၍ ပီတိျဖစ္ေနတတ္ေလသည္။
ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္သည္ပင္ မဟာေဗာလိပလႅင္ေတာ္မွ ထျပီးေနာက္ ကိေလသာအားလံုးကို သတ္ျဖတ္၍ ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူရာ မဟာေဗာဓိမ႑ိဳင္ အရပ္ကို ေက်နပ္ေသာ လကၡဏာ၊ လြန္စြာႏွစ္သက္ေသာ ပီတိျဖင့္ ၇-ရက္လံုး မမွိတ္ဘဲ ၾကည့္ေတာ္မူပါသည္။ တရားအားထုတ္ၾကေသာ ေယာဂီပုဂၢိဳလ္မ်ားလည္း တရားကို သေဘာက်၍ ထုိင္ေနရာမွ မထခ်င္ေအာင္ ပီတိက ဆြဲေဆာင္ထားတတ္ေပသည္။ ဤသို႔လွ်င္ ၀ီရိယရွင္တုိ႔၌ ျမင့္ျမတ္ေသာ ပီတိမ်ားလည္း မ်ားစြာ ျဖစ္ခြင့္ရွိသည္။